Iedereen die zich afvraagt waarom Donald Trump president is geworden en niet Hillary Clinton, vindt mogelijke antwoorden in het nieuwe boek Shattered: Inside Hillary Clinton’s Doomed Campaign. Dit is het nieuwe boek van verslaggevers Jonathan Allen and Amie Parnes over de verkiezingscampagne van Clinton. Anderhalf jaar lang deden ze verslag van Hillary Clinton campagne voor het presidentschap. Eerder schreven ze samen het boek HRC, over haar tijd als minister van Buitenlandse Zaken.
Het boek Shattered zoekt het antwoord op het verlies van Hillary Clinton in haar eigen campagne. Zaken als de Russische hack van de Democraten en de rol van FBI-directeur James Comey die vlak voor de verkiezing publiekelijk het onderzoek naar Clintons emails heropende, blijft buiten beschouwing.
De eerste helft van het boek gaat vooral over de strijd tussen Clinton en Bernie Sanders in de voorverkiezingen.
Het boek schildert het beeld van een campagne waar facties elkaar onderling bevechten en en campagnestrategie die niet klopt en gebaseerd is op data die eveneens niet klopt. Hillary Clinton is iemand die loyaliteit hoger waardeert dan competentie. Dat maakt het voor medewerkers moeilijk om truth to power te spreken. Waarschuwende signalen van lokale Democraten uit cruciale swingstates zoals Michigan worden met passieve-agressie ontmoet. Idem voor het advies van echtgenoot en voormalig president Bill Clinton dat de campagne meer moeite moet doen voor de blanke, werkende middenklassen en millennials.
Hillary voor president kwam terecht in een perfecte storm van Russische hacks en FBI-onderzoeken vlak voor de verkiezingen. Dat pleit de kandidaat zelf in geen geval vrij. Hillary Clinton komt in Shattered naar voren als een kandidaat die out of touch is. Veel van door haar gemaakte fouten, maakte ze al voor bekendmaking van haar kandidatuur. Voorbeelden zijn de speeches die ze maakte voor Wall Street-Bankiers en het opzetten van de private emailserver bij haar thuis. Het emailschandaal werd vreselijk opgeblazen, maar bewijst ook dat Clinton ergens vindt dat regels voor haar niet gelden.
Een erg indringende passage is het stuk waar het Obama’s Witte Huis druk uitoefent op Clinton om haar verlies toe te geven. Obama wil voorkomen dat de uitslagen herteld moeten worden, vanwege de ruzie en rommelachtige setting die dat mee brengt.
‘But Clinton was dragging it out.
So then she got a call from POTUS. “You need to concede,” urged Obama, who repeated the message in a follow-up call to Clinton’s campaign chairman, John Podesta.
At last, Clinton said, “Give me the phone.” And then the first woman who was going to be president got her opponent on the line and said two words she never expected to say: “Congratulations, Donald.”
Moments later, Obama was back on the phone, this time making a consolation call. “Mr. President,” Clinton said softly. “I’m sorry.”’